Week 9

Maandag 7 mei 2012
Helaas is Kaar vannacht niet lekker geworden en moet ze erg vaak een bezoek aan de wc brengen. Dus vandaag zijn Robine en ik samen naar het ziekenhuis gegaan. We liepen er heen in de hoop dat we is wat anders gingen doen dan een hele dag bij speech zitten. Na 2 uur wachten bij speech kwam het verlossende woord dat we de rest van de dag bij de afdeling ergotherapie mochten kijken.. een welkome afwisseling. Het bleek ook echt een erg leuke dag te zijn. De vrouwelijke ergotherapeut bleek een leuke vrouw te zijn en ze praatte honderduit, legde veel uit over casussen en beantwoordde geduldig al onze vragen over de therapie en cultuur. Tussen de middag ruim een uur vrije tijd, dus na de lunch buiten een rondje gelopen. De middag nog verschillende kinderen met een cerebrale parese gezien. ‘ S middags in het hostel bleek het nog niet veel beter met Karin te gaan, dus ’ s avonds maar op pad gegaan voor kale rijst en sinaasappels, zodat er nog wel wat energie inging. Toen maar allemaal op tijd gaan slapen want we waren doodop.

Dinsdag 8 mei 2012
Helaas Karin moest nog een dagje thuis blijven. Je zult ook altijd zien dat er op zulke dagen geen water en stroom is.. hoezo primitief en nog meer balen voor Kaar.
Eenmaal buiten merk je wel dat de ‘echte’ zomer wel is begonnen. Tussen 8 en 9 uur ’s ochtends zit de temperatuur al op een dikke 35 graden, kun je nagaan hoe het ‘ s middags is.
Na een paar uurtjes ergotherapie zijn we gaan lunchen en hebben we een plastic zakje met chapati en een plastic zakje met witte rijst naar Karin gebracht. We moeten tenslotte wel goed voor dr blijven zorgen!
Toen ik naar de wc wilde bij ergotherapie moest ik de gang op, richting de bloedbank. Daar naar binnen en dan tussen de mensen door lopen waar bloed werd afgetapt om bij de wc te komen.. heel bizar, voelde ook niet echt prettig,
We kregen vandaag verschillende casussen te zien. Een van de casussen was een jongetje die in zijn benen een cerebrale parese had, het bleek dat hij ook twee oudere zussen had gehad, maar die waren zwaar gehandicapt en inmiddels overleden. Deze kinderen waren geboren uit een huwelijk tussen neef en nicht. Heel erg om te zien, dat ouders dan toch ‘door blijven gaan’ met kinderen krijgen en dus allemaal gehandicapte kinderen krijgen.
’S Middags bij college vrij gevraagd voor vrijdag, wat na het schrijven van een permission letter is gelukt. We krijgen nu ook eindelijk het stukje in de krant te zien. Best grappig sta je dan op pagina 2 van de Times of India. Een beetje een raar stuk, wat niet heel erg positief is over ons onderwijs van Logopedie in Nederland, maar goed.
Daarna nog even met jarige Hannes geskypt en vervolgens zijn Robine en ik zigzaggend door Mysore gegaan om foto’s af te laten drukken, kopieën te maken, boodschappen te doen. Terug in het hostel genoten van yoghurt met appel en banaan en de avond afgesloten door te skypen met PB en de meiden.

Woensdag 9 mei 2012
Weer een dagje met Robine op pad.. helaas voor Karin. Gelukkig is iedereen heel bezorgd en krijgen we een heleboel goedbedoelde adviezen om door te geven.
Vandaag het laatste dagje bij de ergotherapeut. Helaas was ‘mam’ er niet, maar hebben we wel gezellig kunnen kletsen met de andere ergotherapeut, een jongen van eind 20, die eigenlijk niet heel veel kan en mag zonder ‘mam’. Gelukkig heeft hij wel voor ons geregeld dat we nog even bij fysiotherapie mochten kijken. Daar kregen wee uitgebreide rondleiding, dus dat was wel leuk. Daarna maar weeg gaan lunchen en een zakje rijst bij Karin gebracht.
Bij thuiskomst even lekker geluierd en verder niet zoveel bijzonders.

Donderdag 10 mei 2012
Vandaag zouden we gepost worden bij de psycholoog, dus we waren erg benieuwd. Komen we daar binnen, moesten we van de psycholoog, die ondertussen bezig was met een patient, op een bankje gaan zitten. Totaal geen privacy ofzo.
Toen de sessie was afgelopen, ging die uitgebreid kletsen en wilde die veel weten. Maar wij vonden het maar een raar mannetje en voelde ons niet echt op ons gemak bij hem. Even later mochten we nog op de gang bij de behandeling van twee kinderen met leerproblemen kijken. Kind moest in een hoopje rijst letters maken en daarna moesten wij maar een spelletje voor hem bedenken. Nog best lastig, want wat kan een kind hier wel en wat niet en wat is zo makkelijk dat je niet allerlei materiaal nodig hebt. Uiteindelijk boter, kaas en eieren verzonnen, maar dat had hij vrij snel door, dus was niet echt leuk voor hem. Daarna nog even gekletst met de psycholoog, maar omdat we ons niet op ons gemak voelde bij hem, vroeg ik of we even bij ergotherapie mochten kijken omdat Karin daar nog niet geweest was. Dat vond hij wel prima. Dus wij daarheen ‘gevlucht’. ‘Mam’ van de ergo begreep het wel, die zei: ‘ hij zit zeker alleen maar te kijken, 3 mooie westerse meisjes’ Nou toen wisten we al genoeg en wilden we zeker niet meer terug. Dus na de lunch naar hem toen gegaan, bleek dat we ook helemaal niet meer terug hoefden, dus de rest van de middag gezellig bij de ergotherapeut gezeten.
En toen was de middag dan eindelijk om, want we zaten de hele dag al te wachten op een berichtje van Robine haar ouders, over wanneer ze in Mysore zouden arriveren. Dus om 18.30 zijn we naar het hotel gegaan waar haar ouders zouden verblijven. We hadden bedacht dat het wel leuk zou zijn om ze in hun hotelkamer te verrassen. Na een beetje doorvragen bleek ‘alles possible’ en mochten we ze in de hotelkamer verrassen. Super leuk natuurlijk. Dus wij stonden op het balkon, met de gordijnen dicht, terwijl ze binnenkwamen. Rob kon zich niet lang inhouden natuurlijk, dus die vloog ze direct in de armen! Erg geslaagde verrassing.
Na wat te zijn bijgekomen, kreeg ik ook een klein pakje uit Nederland: lekkere dropjes en een lief kaartje van het thuisfront. Heel leuk.
Na in een restaurant wat gegeten te hebben, allemaal ons bed in gedoken want we waren inmiddels aardig moe.

Vrijdag 11 mei 2012
Robine ging vandaag met haar ouders naar Coorg, om de Buddha tempel, park en de olifanten te bekijken. Karin en ik zijn thuis gebleven en hebben aan het plan of approach gewerkt. ‘S ochtends nog gezellig met mama geskypt. ‘ S middags wilden we naar de Titanic 3d, maar helaas bleek deze niet meer te draaien en waren er verder alleen maar Indiase films, niet te volgen voor ons. Dus helaas maar weer terug naar het hostel gegaan. Rond een uur of 18.30 kwamen Rob en haar ouders weer terug en kregen zij ook voor het eerst ons onderkomen te zien. Heel grappig om hun reacties te zien, voor ons is het heel normaal maar ik kan me voorstellen dat het voor buitenstaanders nogal klein en vies is. Maarja we leven hier inmiddels al 9 weken dus die laatste paar dagen redden we ook nog wel!
’S Avonds gaan eten in het hotel van Robine haar ouders.. een heerlijke macaroni, niet verkeerd!

Zaterdag 12 mei 2012
De ochtend liet Robine college en het ziekenhuis zien aan haar ouders en ’s middags gingen we er met zijn allen op uit om de markt en paleis te bezoeken. Helaas begon het toen we net op de markt was te regenen, dus stonden we allemaal te schuilen onder grote plastic doeken, maar die waren ook zo lek als wat. Dus echt droog bleven we niet. Daarna hebben we met een ‘wrap’ geluncht en zijn we wandelend naar het paleis gegaan. Het bleek echter enorm druk te zijn, wat er precies aan de hand was, geen idee.. maar het was voetje aan voetje lopen om überhaupt binnen te komen. Tijdje gezeten op een muurtje, maar er waren zoveel mensen die een foto van ons wilden maken dat het op een gegeven moment ook niet echt grappig meer was. Als we geld ervoor zouden vragen, zouden we nu rijk zijn.
Daarna zijn we naar ons hostel gegaan en Rob d’r ouders naar hun hotel, even uitrusten om vanavond weer met z’n allen te gaan eten.

Zondag 13 mei 2012
Vanmorgen heeft Robine met haar ouders de Chamundi hill nog een keer beklommen en zijn Karin en ik bij het hostel gebleven, lekker wasjes gedaan, uitgerust, aan het verslag gewerkt en nog even van de zon genoten. Een lekker luier- laatste zondagje!
’ S Avonds met zijn allen het verlichte paleis bezocht. Toch weer indrukwekkend. Maar het is dit weekend zo enorm druk in Mysore en dan ook vooral bij het paleis, dat het echt dringen en voetje voor voetje schuifelen is. Dus na de benodigde foto’s gemaakt te hebben zijn we naar Heritage gegaan, om daar de avond met een heerlijke maaltijd af te sluiten. En toen werd het tijd om afscheid te nemen van de ouders van Rob. Toch weer een emotioneel afscheid, maar gelukkig zien we elkaar allemaal ‘snel’ weer. We gaan er nog echt wat van maken de laatste 2.5 week! En daarna springen we iedereen in de armen op Schiphol!

Aankomende week zijn we nog twee dagen gepost op AIISH, All India Institute of Speech and Hearing. Een andere governmental college. Dus ik ben benieuwd wat de verschillen zijn tussen JSS en AIISH. Woensdag gaan we afscheid nemen op school en donderdag vertrekken we om 14.30 richting Goa! Zin zin zin in!!

Liefs uit India!