Week 9 en 10

Alvast mijn excuses voor dit lange verhaal. Ik had het aardig bijgehouden, maar door de komst van mama en Martijn, gebrek aan goed internet op de iPad en veel te druk zijn met leuke dingen doen en afscheid nemen is het erbij ingeschoten om het verslag te plaatsen.

Maar hij is er wel! Dit gaat in ieder geval over mijn tijd in Malawi, mijn geweldige tijd in Malawi!

Maandag 9 maart
Precies 3 jaar geleden namen Robine, Karin en ik afscheid om naar India te vertrekken voor 3 maanden. En zit ik in Malawi en beleef ik het avontuur alleen. Wat een gave dingen doe ik toch.

Vannacht best beroerd geslapen in de dorm, samen met nog 7 anderen. Alle stapelbedden waren bezet, alleen boven mij sliep niemand. Helaas lag ik wel recht voor de deur en word je door het felle licht wanneer de deur open en dicht gaat weer wakker, en het matras was hard. Inmiddels heb ik toch veel bedden uitgeprobeerd bij Joy, dit was veruit de slechtste; weten we dat ook weer.
Daarna wandelend vertrokken richting de Greenshop, waar ik uiteraard weer enthousiast werd begroet.

Na dik 20 minuten in de rij te hebben gestaan om geld te pinnen voor het bouwen van de schommel weer terug gewandeld. Shida en Stanley de timmermannen zaten daar al op me te wachten. Samen met hun nog even naar de hardware markt gelopen om de laatste dingen te kopen voor de bouw van de schommel. Uiteraard ging dit weer op zijn elf en dertigste, we zijn 1 winkel wel 3 keer ingewandeld omdat zodra we voet over de drempel hadden gezet weer hadden bedacht dat ze daar nog iets vandaag moesten hebben. Slim.
Uiteindelijk alle benodigde materialen bij elkaar en weer teruggegaan. Daar zat Freeman, de dove timmerman die ook mee ging helpen ook te wachten. Daarna was het nog de vraag wie er allemaal meegingen, helaas was ik dit niet. Er konden maar 4 mensen in de auto. Ik liet supervisie graag aan Bobby over omdat hij toch wat meer thuis is in de plaatselijke taal dan ik. Ik zou die middag gaan kijken hoe het was geworden en de timmermannen weer ophalen.

De rest van de ochtend en begin van de middag geholpen in de keuken, samen met Lonneke jam gemaakt. We hebben het stomme werk aan de studenten overgeladen: kilo’s mango’s schillen, wij kookten en zeefden ze.
Om 3 uur naar het land vertrokken waar de mannen de schommel al af hadden. Ik durf bijna wel te beweren dat de kinderen het mooiste schommeluitzicht hebben! Wauw, je kijkt zo over het hele land uit. Prachtig.
De schommel zag er heel degelijk uit en net zo in elkaar gezet als we bij het schooltje hadden gezien. Alleen, maar, ja een maar.. ze hadden ‘m een heel stuk kleiner gemaakt. En waarom? Ja, omdat de kinderen er dan makkelijker op konden. Ik vond het maar een stomme smoes; zorg voor lange kettingen en schommelen maar. Deze schommel is nu echt alleen voor kinderen, erg jammer. Maar ik heb inmiddels geleerd; vraag hier niet naar ‘ waarom’. Het antwoord zal altijd gissen blijven. In ieder geval is het een heel stevige, degelijke schommel geworden waar de kids nu lekker op kunnen schommelen.
Dank jullie wel alle kinderen van basisschool de Wegwijzer in Piershil! Ik heb jullie foto laten zien aan de kinderen. Vonden ze erg bijzonder.

Dinsdag 10 maart
Uitgebreid mijn was gedaan in het zonnetje in het meer. Ik moet een beetje zorgen dat de boel schoon is nu. Hier toch de laatste mogelijkheden om uitgebreid te wassen. Straks in Tanzania zal dat wat lastiger worden. Maar nu kan het nog dus even van profiteren.
Daarna richting de Greenshop, verder gegaan met wat dingetjes op de laptop en lekker om mij heen zitten kijken en genieten van iedereen om me heen. Mooie plek is het toch.
Twee studenten waren boodschappen doen vanochtend; ze zijn 2 uur weggebleven. Waarom dingen zo lang moeten duren snap je niks van, maar ze hebben er, wanneer je er naar vraagt altijd een heel goede verklaring voor. Ook nu weer. En meestal is het zo vaag dat ik het gelijk alweer vergeet.
Net voor de lunch even foto’s gemaakt met de studenten en het andere personeel. Ik wilde graag foto’s af laten drukken en volgende week bij afscheid geven. Ze zijn hier dol op foto’s. Dus nadat we allemaal geposeerd hadden ben ik ze gauw gaan afdrukken. Ik zei nog voor de grap tegen Lonneke en Jan Willem, is kijken hoe lang ik weg kan blijven.. Nou uiteindelijk duurde het nog anderhalf uur. Want ik kwam Bobby onderweg tegen en die zei dat hij ook naar Greenshop onderweg was, maar ondertussen moesten we nog 3 stops maken in winkels. Zo zal het dus bij de studenten ook gegaan zijn. Je komt altijd wel iemand tegen.

Bij terugkomst gelijk het lokaal in gedoken om samen met de studenten nog wat gebarenfoto’s te maken zodat ik nog een stukje verder kan met het boek.
In het lokaal lag Nhtandandose helemaal over de tafel. Dus ik gebaarde voor de gein of ze lag te slapen.. nou toen begon het drama. Helemaal in tranen, helemaal overstuur. Wat bleek. Ze had een woordenwisseling met Levi gehad. Levi zat met zijn telefoon in de klas en Nhtandandose zei daar wat van wat Levi dus niet leuk vond. Ze liep mee de klas uit, compleet overstuur, kon niet meer lopen werd weggedragen achter in de tuin door Ellen en Sisiya, EHBO koffer kwam erbij, een waaier. Ze was helemaal over de rooie. Door een woordenwisseling? Dit alles duurde ongeveer een uur. Ze heeft zich erg laten meeslepen door Nigeriaanse films zei Jan Willem daar gebeurde dit ook. Wij waren er allemaal niet zo van onder de indruk want het was erg overdreven. Hier was ik dan wel weer van onder de indruk. Snap je het nog?

’ S Avonds op tijd mijn bed in, ik was doodop door alle gebeurtenissen van de dag en was er zeker van dat ik heerlijk zou slapen.

Woensdag 11 maart
Een dagje Nkhata Bay (oeps, tot mijn grote spijt kom ik erachter dat Nkhata Bay steeds anders schrijf, dit is nu juist). Lonneke had een klusdagje in de badkamer, Jan Willem over al en nergens en ik ging mijn financiën eens ordenen en verder met de gebaren voor het gebarenboek. Ik maak het allemaal zo simpel mogelijk in word zodat de studenten het zelf kunnen afmaken als ik weg ben. Dus ik moet er ook nog even een ‘ How to do’ documentje van maken, inclusief foto’s van hoe je de camera aan zet etc... stap voor stap dus.
In de avond genoten van de zelfgemaakte pasta van Steve in Kaya. Hij was er zelf niet heel enthousiast over maar wij des te meer!

Donderdag 12 maart
Ooohhhh.. ik weet het niet meer. Wat heb ik gedaan vandaag? In ieder geval een dagje Greenshop.. verder. Uch. Ik weet het niet meer

Vrijdag 13 maart
De dag begon vroeg.. Laatste dingen in mijn backpack ingepakt en gezorgd dat de kamer weer netjes en schoon was. Goh wat ben ik toch bedrijvig zo vroeg op de ochtend.
Helaas bleek het voor de auto toch echt vrijdag de 13e te zijn, de band was lek! Inmiddels is Jan Willem daar aardig handig in geworden en was de band in no time vervangen. Daarna samen naar Nkhata Bay gereden.mijn laatste echte dagje op de Greenshop! Helaas bereikte al snel het bericht dat mama en Martijn hun vlucht hadden gemist in Addis. Om lang verhaal kort te maken, dat vergde de nodige telefoontjes en regelwerk naar hotel, taxi’s etc.. Alles is goed gekomen! Ze hebben de nacht heerlijk luxe in Addis doorgebracht op kosten van de luchtvaartmaatschappij.

Daarna samen met Bobby en Jan Willem op zoek gegaan naar een fiets. Bobby wild draag een goede transportfiets en ik vond dit een prachtig ‘Hollands’ doel om in te investeren. Uiteraard was het wel een vereiste dat het een stevige fiets moest worden die niet in no time weer uit elkaar ligt.
Gelukkig had Bobby al aan nodige Windowshopping gedaan en een goede fiets gevonden. Na keuring van Jan Willem was de deal snel beklonken. Ik rekende af en Bobby nam de fiets mee naar een fietsenmaker voor een servicebureau, hij moest nog in elkaar gezet worden, het bagagerek achterop zou verplaatst worden naar voren en achterop zou een veel steviger, staken rek komen. Al met al kostte het nog een middagje! Maar het is echt een mooie fiets geworden! Ik kan het niet vaak genoeg zeggen!!! Bedankt voor de donaties, ook namens Bobby!
Smiddags lekker pannenkoeken gebakken om het laatste avondje met Sanne te vieren bij Joys, en geprobeerd van tree tomatos (hele, kleine, pruimachtige tomaatjes.. Lekker!!) jam te maken. WoW.. Was goed gelukt.. Ik heb voorzetje gegeven, nu mag de rest het afmaken.

En toen was het tijd om te gaan! Dinsdag samen met mama en Martijn de laatste dag!

Zaterdag 14 maart
Jeeeeehhh! Dag van het weerzien. Spannend hoor, maar waarom eigenlijk? Als ik twee mensen goed ken zijn het mam en Tijn wel. Vandaag Sanne lekker gek gemaakt met mijn zenuwen. Ze nam me maar beetje op sleeptouw naar het postkantoor en de supermarkt en door veel te kletsen! Gelukkig kunnen we dat wel!
Rond 18u kwamen ze dan eindelijk aan! Lekker relaxed met de taxi gekomen, want door die gemiste vlucht was de bus geen optie meer. Dat zou betekenen dat ze zondags pas aan zouden komen, dat was zonde geweest van onze tijd.

Gezellig met z’n viertjes gegeten en op tijd onze bedjes in. Voor mam en Tijn effe wennen, zo in een dorm waar iedereen Er al op tijd in ligt.

Zondag 15 maart
Vroeg wakker, toast met scrambled eggs op en de ervaring van geen stroom.... Welkom in Malawi! Gelukkig scheen het zonnetje.
Daarna op naar de kerk. De familie stond al op ons te wachten, t was een winder dat Bobby me nog niet had gebeld ondertussen. Maar gelijk aan de wandel naar de kerk, waar de dienst ook al wel leek te zijn begonnen. We werden heel hartelijk begroet en vonden het fijn dat ik me aan m’n belofte had gehouden en m’n moeder en broer had meegebracht.
Het werd een lachwekkende dienst. Ik had het al een keer meegemaakt natuurlijk maar voor mam en Tijn was het allemaal nieuw. Het duurde twee en half uur, ze hadden droge kelen van de dorst en houten billen van het zitten maar vonden het zeker de moeite waard. T blijft ook wel bijzonder om zoiets mee te maken.
Uiteraard na afloop nog in de lange rij van handen schudden, waar ik stiekem uitgesneakt ben om foto’s van hen te maken... Hadden ze naast die droge keel, houten kont ook nog een lamme hand. Nogmaals: welkom in Malawi!
Op naar Bobby’s huis, waar we een lunch kregen. Bobby ging voor ons bidden, al met al heel bijzonder en emotioneel. Ik werd nog in het zonnetje gezet en kreeg een ‘ mooi’ über synthetisch T-shirt met Greenshop foundation erop. Had hij zeer waarschijnlijk, speciaal voor mij laten maken.
Buiten na nodige fotosessies nog even gezellig gezeten en opgehaald door Alex die ons naar Nkhata Bay zou brengen. Gelukkig hield Alex er rekening mee dat mams in de auto zat en reed hij uiterst voorzichtig.

Natuurlijk gaat niets zoals het hoort in Malawi. Dat maakten we ook bij aankomst in De Lodge mee. Ons huisje, wat ik een aantal weken geelden al had gereserveerd was bezet. Ik had m’n zinnen op het huisje gezet. De eigenaresse, aparte dame, aardig gezegd, zei dat ze de mensen wel uit huisje kon zetten maar dat het dan niet schoon zou zijn. Dus ik zei: je kunt het toch zelf schoonmaken (oeps, beetje brutaal misschien) waarop ze antwoordde: no, no i’m a lazy woman. Dussss....ik weet niet wat ik allemaal gezegd heb maar een halfuurtje later zaten we in ons mooie, blauwe hutje, the chillen op de veranda. Ik geef niet zomaar op natuurlijk ;)
Na een beetje te hebben gerelaxt, gezwommen, en gezont (zonnen, bruin worden, hoe schrijf je dat) zijn we naar Kaya gewandeld waar we Lonneke en Jan Willem zouden ontmoeten voor het avondeten.

Maandag 16 maart
Een beetje uitgeslapen, ontbeten met wat brood, ei en jam. Samen met Martijn door Nkhata Bay gewandeld, naar een souvenir shopje wat hoger op de berg gelegen. Uiteraard onderweg weer het nodige gekijk, geroep en gebedel. Maar het blijft bijzonder. Zoals Lonneke een keer zei: ‘ Ik krijg hier altijd een beetje koninginnedag gevoel’.. oké, op een totaal andere manier, maar ik begrijp wat ze bedoeld. De vele dames die naast elkaar op de grond de mooiste bergjes rijst, boontjes, mais en usipa(visjes) verkopen of de opgestapelde uien, tomaten en aardappels. Allemaal naast elkaar op kleedjes; andere kijk op een kleedjesmarkt. Je vraagt je ook iedere keer weer af hoe ze het verkocht krijgen, wat ze doen met de producten die niet verkocht worden en vooral bij wie je nou moet kopen; aangezien ze allemaal hetzelfde verkopen.
Na een poosje weer terug gewandeld en mama opgehaald om even naar het huis van Lonneke en Jan Willem gelopen. Eenmaal daar afscheid genomen van die lieve en leuke Sjees en Charly. Helaas vond Charly het maar niks die vreemden in huis, ook Valson, de tuinman, gedag gezegd en toen was het tijd om te vertrekken naar Crosby. De bewaker van Kaya Papaya, die ons had uitgenodigd voor een lunch bij zijn huis. Ik had dit al eerder meegemaakt samen met Grada bij Valson thuis en vond het zeker de moeite waard om Tijn en mam dit ook te laten ervaren. We werden heel hartelijk welkom geheten en moesten een hele tijd in de woonkamer wachten, ondertussen geen idee wat er gebeurde. We begonnen met alle nieuwsgierige kinderen buiten en binnen maar een liedje te zingen: hoofd-schouders-knie en teen. Onder grote hilariteit van hen en ook onze kant.
Na een half uur mochten we aan tafel, alleen wij drieën. De familie ging buiten zitten. Er werden enorme schalen met rijst, groenteprut en kip neergezet en voor ons opgeschept; enorme, echt enorme hoeveelheden. Hoe vaak we ook stop, ho, het is meer dan genoeg zeiden, het maakte niet uit. Opeten zouden we het.
Helaas was het allemaal ook nog eens zo verschrikkelijk zout, buiten bloedheet, 1 uur smiddags, we wisten af en toe even niet meer waar we het zoeken moesten. Nadat we eindelijk aardige grote hoeveelheden op hadden en zeiden dat we nu echt niet meer konden (hoe lullig we ons er ook onder voelde) waren we opgelucht even te kunnen uitbuiken. Helaas voor korte duur, daar kwamen de stapels wit brood met boter en thee met warme melk. We keken elkaar met grote ogen aan en hebben ons er maar moedig aan geworpen. Oef, dit viel even tegen.
Toen we eenmaal echt uitgegeten waren zijn we maar naar buiten gelopen, want om nou aan die tafel te blijven zitten. Daar was de familie onze restanten kip met syma aan het opeten. Gelukkig maar. Voelden we ons gelijk een stukje minder schuldig.
Na een rondleiding door de tuin van Crosby, uitleg over de bomen, de nodige foto’s en een voetbalpartijtje tussen Martijn en de kids was het tijd om te vertrekken. Taxi chauffeur Nobba kwam ons weer ophalen. Korte stop bij nog wat souvenirshopjes waarvan ik wist dat ze wel dingen wilden ruilen voor kleding. Zo geschiedde, paar leuke dingetjes gescoord en mooi mijn kleding en oude birkenstocks achtergelaten. Iedereen blij!
Inmiddels was het al eind van de middag en zijn we richting Big Blue gegaan, Martijn en ik nog even dorp in om wat spulletjes voor de guacamole te kopen en de rest van de middag en avond lekker relaxt op de veranda doorgebracht.

Dinsdag 17 maart
Afscheid van Lake Malawi. Laatste keer, die prachtige ‘zee’, de luidruchtige wasvrouwtjes, en de nog luidruchtigere vissers. Wauw, wat een voorrecht om hier al die tijd te mogen verblijven en het Martijn en mama ook te kunnen laten zien. Ik heb intens genoten.
We zouden met Lonneke en Jan Willem meerijden richting Mzuzu, ook dit was de laatste keer door dat mooie landschap. Want wauw wat is het een mooi tochtje tussen Mzuzu en Nkhata Bay.
Eenmaal bij Greenshop aangekomen was alles mooi versiert! Slingers, ballonnen, tekeningen. Wauw, niet alleen van en voor mij maar ook Nhtandose die maandag jarig was geweest. Ik vond het wel erg bijzonder dat ze zo hadden uitgepakt.
Met zijn allen genoten van koffie, thee en lemoncake, het uitdelen van mijn souvenirs (sleutelhangerklompje, foto en een stukje zeep) kwamen de studenten aan met een groot pak ingepakt in vuilniszak en omwikkeld met meters ducktape (waar Jan Willem al een paar dagen naar op zoek was) Ik ben echt serieus meer dan 5 minuten bezig geweest om het pakket open te krijgen. En toen... toen kreeg ik een prachtig schilderij. Ik was er letterlijk stil van haha. De foto’s spreken voor zich.. Maar nee, serieus, ik vond het heel bijzonder dat de studenten geld bij elkaar hadden gelegd om dit voor mij te kopen. Wauw! Toppers zijn het toch.
Daarna was het tijd voor een simpele lunch en om naar het land te gaan samen met Bobby. Onderweg hebben we in de auto heeeel veel ballonnen opgeblazen, lieve Netty had mij goede, stevige speelballonnenn meegegeven om uit te delen. Maar ik was nog niet in gelegenheid geweest ze uit te delen. Nu dan toch gedaan. Steeds als we kinderen zagen onderweg, stopten we de auto en deelden de opgeblazen ballonnen uit. Die gezichtjes van die kinderen joh! Ze stonden met grote ogen te kijken, er kon nauwelijks een glimlachje af van verbazing. Maar de gezichtjes zeiden echt genoeg!
Daarna op het land aangekomen, alweer allemaal blije gezichten. Alles uitgebreid bewonderd, een rondleiding over het land gekregen en weeeer foto’s gemaakt. Bobby en Azeli benadrukten nog eens extra hoe blij ze waren geweest met al mijn hulp en wat ik wel niet allemaal heb gedaan voor ze. Wat ik heb gedaan? Wat jullie!! Al mijn lieve sponsors hebben gedaan! Ze zijn er zo blij mee!
We hebben de jongetjes nog maar een keer een nieuw setje kleding en schoenen cadeau gedaan, aangezien ik de opmerking kreeg dat ze steeds in hetzelfde blauw gestreepte outfitje rondliepen. Nu een weer een stoere nieuwe outfit met zakken in de broek gegeven. Wauw, die zakken waren een groot succes. Stonden de twee binkies even te poseren hoor.
En toen was het ook tijd om hier afscheid te nemen. Blijft lastig omdat zij geen engels spreken, dus de communicatie volledig via Bobby loopt. Maar dat mag de pret niet drukken.
Op naar de Greenshop, aller, allerlaatste keer. Daar aangekomen meteen begonnen met een EHBO lesje, verteld door mama, vertaald en gebaard door Charles de leraar en mij. Haha, wat was dat hilarisch zeg en wat deden de studenten het goed! Gelukkig hebben we de foto’s nog.
En toen was het 17 uur. Echt tijd om te gaan, afscheid te nemen en het laatste loopje naar Joys Place te wandelen. Oke, hoe vaak heb ik al ‘laatste’ gezegd? Klinkt wat weemoedig. Ik heb het onwijs naar mijn zin gehad, veel geleerd en nog meer lol gehad. Het zijn prachtige weken geweest.

Woensdag 18 maart
Heel, heel vroeg ging de wekker, gauw laatste spulletjes ingepakt, kleding aangetrokken, afscheid van Joy genomen en richting busstation gegaan. Gelukkig hadden we dit keer gereserveerde plekken, voorin de bus, waardoor de reis toch wat aangenamer verliep. Na 5 uur kwamen we aan in Lilongwe, daar nog wat boodschapjes gedaan, taxi geregeld en richting Korea Garden gegaan, waar we nog een lekker relaxte middag hadden.

Donderdag 19 maart
De taxi chauffeur van gisteren zou ons ook dit keer komen ophalen om richting vliegveld te rijden. Hij beloofde een goede prijs te maken. Ik had al wel gezegd dat we alleen met hem meegingen als hij een andere auto zou regelen. Dit beloofde hij plechtig. Helaas is hij zijn belofte niet nagekomen en kwam hij met z’n knakkemikkerige auto aanzetten, de autoruit viel bijna in elkaar van alle barsten. We hebben het er toch maar op gegokt, want om nu nog een andere auto te regelen.. uiteraard werden we in het uurtje rijden, 3x aangehouden door de politie. Gelukkig had de chauffeur genoeg geld bij zich om de politielui om te kopen zodat we weer verder konden.. hij hield niets meer over, als je bekijkt wat hij hen betaalden, wat benzine kost, wat hij van ons kreeg. Het kon natuurlijk ook niet anders dan dat hij eenmaal op het vliegveld aangekomen om nog meer geld vroeg. Tsja, dan had hij niet zo dom moeten zijn en met een betere auto moeten komen. Wij Hollanders zijn hard..
Vlotjes door de douane heen en een poosje gewacht op het vliegveld en toen konden we het vliegtuig in.

Dag prachtig mooi, vriendelijk en waanzinnig Malawi! Wat heb ik een mooie tijd gehad. Mijn dromen zijn uitgekomen! Ik hoop nog eens terug te komen.
Tijd voor nog bijna 3 weken avontuur in Tanzania!